Een nieuwe jongen op de groep

Deze week heb ik een nieuwe jongen leren kennen. Dat vind ik altijd erg leuk en natuurlijk ook een beetje spannend.
Binnenkomen was een grote stap, maar lukte goed. Hij ging eerst lekker spelen met een andere jongen. Ze bouwde samen met de Knecks.

Tijd voor schoolwerk

Samen met een begeleider gaat hij rekenen. Van school hebben we een boek van groep drie mee gekregen.
Al snel valt op dat hij moeite heeft met schrijven en daar frustratie in ervaart. De begeleider neemt het schrijven over en wat blijkt: de jongen rekent vloeiend en snel. Hij vind het duidelijk makkelijk en saai.
Een taak voor ons dus om hem te helpen zijn motoriek te ontwikkelen, maar met rekenen opzoek te gaan naar zijn echte niveau.

Ik zie het zo vaak gebeuren. Dat de aansturingsproblemen van het lichaam kinderen met autisme belemmert om te laten zien wat ze kunnen. Dat volwassenen dan te simpele stof aanbieden en dat de kinderen dan afhaken.

Buitenspelen

Het is pauze en we gaan lekker naar buiten. Aangekomen in de speeltuin gaan de kinderen op draaimolen en zijn ze heerlijk aan het spelen. Na ongeveer 15 minuten gaat de jongen alleen zitten bij de schommel.
Mijn brein gaat direct aan de puzzel. Zal hij zich terug trekken om alle nieuwe indrukken te verwerken? Of zijn het de hoeveelheid prikkels? Het kan natuurlijk ook nog zijn dat hij niet weet hoe hij mee kan doen aan het nieuw ontstane spel. Er zijn zoveel mogelijkheden. Ik besluit hem even een paar minuten te geven. Na vijf minuten ga ik bij hem op de grond zitten op ongeveer een meter afstand en begin ook onkruid tussen de tegels weg te halen. Afstemmen op zijn energie en bezigheid. Na een paar minuten vraagt hij: “Waarom ben je hier komen zitten?”
Ik vertel hem dat ik graag bij hem ben, ik hem wil leren kennen en ik me afvroeg of ik hem ergens mee kan helpen.
“Oké” zegt hij en we gaan verder met het onkruid. Weer een paar minuten later geeft hij aan autoziek te zijn van de draaimolen.
Mijn reactie: “Dat is vervelend zeg. Bedankt dat je het vertelt.”
Weer zijn we een tijd stil. Samen trekken we het onkruid eruit.
na een tijdje zegt hij ik ga weer met X spelen en ik wens hem veel plezier.

Op de terug weg komt hij naast mij lopen en vertelt mij de mooiste verhalen over Roblox. Hoe het werkt en hoe zijn avatar eruit ziet. Hij stelt ook vragen aan mij. Zo ontspannen had ik hem nog niet gezien.

Wat werkte in het contact

Ik denk dat het altijd fijn is als iemand bij je is, die niet iets van je nodig heeft. Dat hij het tempo van ons gesprek mag bepalen en ook de onderwerpen waarover we spreken. Dit maakt het voor kinderen met autisme makkelijker om deel te nemen aan het gesprek. Hij had de tijd om mijn taal te verwerken en te bedenken wat hij er mee wilde. In alle minuten die we in stilte bij elkaar waren was er contact en was het precies zo als wij wilde dat het was.


Vergelijkbare berichten

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *